A receita de cociña elaborada por os alumnos de 1º BC A
Ensalada mixta de espinaces (4 persoas)
Dificultade - Moi fácil
Ingredientes:
3 tomates grandes
2 cebolas
espinaces frescos
1 bote de millo
2 latas de bonito
3 ovos cocidos
1 bote de olivas
Sal, aceite e vinagre para aliñar ó gusto do consumidor
Preparación
1-Lávanse os vexetais engadindo ó auga un chorro de vinagre e trocéanse.
2-Mézclanse e alíñanse os ingredientes
3-Sérvese na mesa e lista para degustar.
Por:
-Santiago Antón Area
-Marcos Villaverde Graña
-Lorenzo Martínez Albariñas
-Jorge Uhía Maquieira
-Ivan Fraga Fernández
28/5/09
27/5/09
Chegaron os títeres
Para algúns é considerado un xénero menor ou simplemente un entretemento para os máis cativos, que entenden coma ninguén o milagre que se presenta perante os seus ollos. Nós quixemos poñer o noso gran de area e tamén darlle vida aos bonecos coas nosas propias mans e as nosas voces. Así que puxémonos mans á obra...
Escollemos dúas obras breves, xa clásicas dentro do teatro de marionetas, escritas por Umberto Eco e Javier Villafañe.
O escritor italiano ideou esta farsa eco-pacifista, titulada A bomba e o Xeneral, para denunciar a existencia de guerras inútiles e a ansia de gañar diñeiro a custa de todo, incluso de vidas humanas. Quen inicia a rebelión será un grupo de átomos que fuxen dunha bomba atómica e aos que lle dan vida: Rocío Torres (2º A), Tania Villaverde e Sandra Quintela (2º B). Os malos malísimos eran Marco Antonio Otero e Juan Carlos Míguez (2ºB) nos papeis de Xeneral e Señorón.
Javier Villafañe é un titiriteiro de renome que percorreu o sur de América latina contando historias universais de aldea en aldea a mediados do S.XX . Ás veces estas representacións eran o único entretemento que chegaba a estes lugares de cando en cando. Xan Panadeiro é a obra deste arxentino que puxemos en escea e que conta a historia dun diaño que quere quedar con todo o pan do mundo pero que non conta coa astucia de Xan, disposto a impedirllo. Brais Rodíguez (demo) e Jennifer Otero(xan panadeiro), os dous de 2º B; foron os actores desta peza clásica, chea de guiños ao público, desaparicións e humor.
Por suposto faltaban moitísimas cousas por facer ademais dos ensaios, que non foron poucos...pero contabamos con algunha axuda.
Pablo Viqueira construíu o teatro, digno de calquera grupo profesional; Susana Ferradás deseñou o atrezzo, (da Casa Rosada) fixeron as marionetas, coseron as teas e estiveron sempre dispostas a axudarnos. Por último, Xosé e Chus axudáronnos cos ensaios e déronnos algún consello e un pouco de “caña”.
E... VOILÁ!
O día 18 de Maio fixemos a estrea diante dos nosos compañeiros e a cousa non saíu mal de todo.
Xa o dicía o mesmo Lorca: “botar abaixo as paredes do teatro e que a xente disfrute do espectáculo de rúa”.......Nós fixémoslle caso.
19/5/09
Un aspecto do colonialismo
"Varios alumnos de Humanidades e Ciencias Sociais de 1º curso de bacharelato fixeron un estudo sobre "Un aspecto do colonialismo", concretamente a venda de escravos negros en América e Europa, así como unha semblanza de Joseph Nduaye, falecido recentemente e que dedicou a maior parte da súa vida a manter a memoria da trata negreira que se levou a cabo por parte das burguesías europeas e americanas durante varios séculos. A Casa deo Escravos de Goree, fronte a Senegal, foi un dos lugares donde se mantiña aos negros antes de ser vendidos para traballar nas plantacións de América. A valoración que fixeron moitos dos alumnos que traballaron neste estudo é excelente, con frases da súa autoría que reflicten o alto sentido moral que defenden, pero como mostra do que todos son merecedores, escollimos o texto dunha das alumnas participantes, Tamara Andrés: "A trata de escravos, remontada a civilizacións antigas, é totalmente inhumana, pois consiste na abolición de todas as liberdades dun individuo, que supón ser, hoxe en día, un dos dereitos fundamentais do home. Ós comezos do século XVII deuse o seu apoxeo, co interese do enriquecemento dos traficantes, que chegaron a afirmar que os negros non tiñan alma, pois se a tiñan, a Igrexa consideraría ilegal esta actividade. Tamén explotaban ó escravo ata morrer, pois resultaba máis barato comprar outro que mellorar as súas condicións de vida: onde están aquí o dereito a vivir, a expresarse libremente, a ser feliz?"
15/5/09
Viaxe didáctica de historia da arte a Madrid
Tras saír ás sete menos cuarto do aeroporto de Vigo o pasado día 27 de marzo, chegamos a Madrid, aproximadamente, ás sete e media, deixamos as maletas no hotel Mediodía, almorzamos e fumos ver a estación de Atocha, exemplo de arquitectura industrial do século XIX. Hoxe está convertida nun xardín con prantas exóticas e animais. Logo visitamos o monumento na honra dos mortos no atentado do 11M.Despois de xantar visitamos o Palacio Real, exemplo de arquitectura versallesca do século XVIIV, comprendendo a idea que os reis da época tiñan de sí menos, así como o aprendido en clase sobre a monarquía absoluta. Salas, frescos pintados por Tiépolo con alegorías e temas mitolóxicos, xarróns, tapices, coleción de moedas, axuares das familias reais... asombránronnos. Ó terminar a visita tivemos tempo libre ata a noite: un saíron e otros preferiron descansar.O sábado visitamos, pola mañá, o Senado, unha das cámaras lexislativas donde se fan as leis en España, así como o principal foro donde se discuten e acordan os temas relacionados coas comunidades autónomas. Tamén pudimos ver os cadros de historia que se gardan en dito edificio, así como a biblioteca de estilo neogótico. Despois de xantar visitamos o "Madrid dos Austrias", rematando na praza Maior e na antiga cárcer de Corte (hoxe sede do Ministerio de Asuntos Exteriores). O domingo pola mañá visitamos o Museo do Prado, donde recibimos explicacións sobre a pintura de El Greco, Velázquez e Goya. O que máis nos chamou a atención foi o cado das "Meninas", exemplo de pintura de corte cando xa Velázquez estaba ao final da súa vida. Logo paseamos polo Rastro ata a hora de xantar. Pola tarde fumos pasear polo Retiro e alugamos barcas para navegar polo estanque. Algúns foron visitar o Palacio de Cristal e outros foron ver a Porta de Alcalá, obra de Sabatini no século XVIII. Logo tivemos tempo libre ata a noite.O último día, luns, logo de lembrar que os nosos compañeiros empezaban unha xornada de estudo no Instituto, visitamos o Centro de Arte Reina Sofía, donde recibimos unha explicación sobre o "Guernika"de Picasso, o seu contexto histórico e simbolismo. Logo vimos, no mesmo centro, un documental rodado durante os días da guerra civil española, chamándonos a atención a destrución, o sufrimento e a crueldade da guerra. Pola tarde fumos ao aeroporto e, con retraso, chegamos as nosas casas en torno ás 12 da noite... todo listo para incorporarnos ao Instituto o día 31, martes. SILVIA ARGIBAY ALVARIÑAS (2º de bacharelato de Ciencias Naturais.
14/5/09
Persoeiro das letras galegas 2009
VIDA e SIGNIFICADOS
Participa da fundación da Mocidade Galeguista de Lugo (1936).
Secretario do Comité provincial para o plesbicito do Estatuto de Autonomía (1936).
1º anos da posguerra: Reorganización do galeguismo na clandestinidade.
1950, participa na fundación da Editorial Galaxia (director literario).
1963, director da Revista GRIAL
1967, membro da Real Academia Galega.
Participa nas negociacións para a elaboración do Estatuto de Autonomía para Galicia (finais dos 70).
Deputado no 1º Parlamento Galego.
1983, Presidente do Consello da Cultura Galega. irector da revista GRIAL.
1967, membro da Real Academia Galega.
Participa nas negociacións para a elaboración do Estatuto de Autonomía para Galicia (finais dos 70).
Deputado no 1º Parlamento Galego.
1983, Presidente do Consello da Cultura Galega.
LETRAS GALEGAS 2009
Descrición de Ramón Piñeiro:
“ Chegamos a Xelmírez e abriunos a porta un home alto e cegato, de fronte ampla, co pelo peiteado para atrás, vestido cunha chaqueta de punto. Desde o primeiro momento pareceume extraordinariamente amable… Expresábase cunha claridade incisiva, co manexo natural, en ton case familiar.”
(Carlos Casares, Ramón Piñeiro, unha vida por Galicia)
Ramón Piñeiro adica a súa vida á construcción da conciencia de nós, á construcción de Galicia, da súa cultura e da súa identidade política:
*Contribúe á reconstrucción das institucións do galeguismo e da nación en tempos difíciles (restauración da Real Academia galega, creación de fundacións.).
*A súa relación cos exiliados.
*A incorpoación do galego na Universidade.
*Formación das xeracións máis novas.
Os sinais de identidade:
“A identificación co propio pobo, coa comunidade social á que pertence, é un deber moral de todos os seres humanos. Todos os homes de ben senten amor ao seu país. Todos os seres humanos ben nados son leais ao seu pobo, identifícanse coa comunidade social á que pertencen”
Olladas no futuro, 1974
O GALEGUISMO
“A realización en Galicia dese sentimento de amor á terra e dese deber de identificación co pobo chámase:
GALEGUISMO.”
OBRA: ENSAIO
Olladas no futuro (1974): A realidade socio-económica e cultural de Galicia.
A linguaxe e as linguas. Discurso de entrada na RAEG: o valor da lingua como raíz da personalidade diferencial dun pobo.
Filosofía da saudade. O significado metafísico da saudade como sentimento constitutivo da singularidade.
A lingua:
O idioma galego forma parte da familia románica.
É a máis xenuina expresión do pobo galego que o creou.
É o que distingue ao pobo galego como unidade peculiar entre os demais pobos de Europa.
É o vencello interno que nos mantén unidos entre nós.
LETRAS GALEGAS
Maio 2009
RAMÓN PIÑEIRO
Aspectos formativos do baile
Este é un artigo escrito para www.baileymusica.com dende a perspectiva das escolas de bailes de salón e o mundo da competición, aínda que a escola ordinaria tamén está amplamente reflectida.
Cultivar a sensibilidade dos nenos con materias como a música, a pintura ou o baile dende pequenos non garante, pero indubidablemente favorece un clima menos tenso nas aulas, e invitan máis á reflexión, o diálogo e a tolerancia que á agresividade e o rexeitamento.
Pero a pesar de estar en pleno século XXI aínda atopámonos con estúpidos prexuízos. Fun testemuña de como todo un colexio, mesmo moitos profesores, rexeitan rapaces, explícita ou implicitamente por practicar ballet ou bailes de salón. Pero estas actitudes non proveñen dos propios nenos, senón dos seus pais e familiares, que de forma directa ou indirecta están a crear unhas actitudes nos seus fillos de rexeitamento e prexuízo reclamando certa agresividade, según moitos deles, necesaria nun mundo competitivo.
Invitaría a moitos destes pais a ver competicións de baile, onde moitos rapaces, non todos, teñen sensibilidade para o baile, non son agresivos, e iso non é óbice para que sexan extremadamente competitivos.
Outra cousa é a formación nas escolas de baile e as actitudes de moitos pais que levan aos seus fillos ás devanditas escolas.
Non é estraño atopar pais que queren que os seus fillos de 2 ou 3 anos aprendan a bailar cando case non saben andar nin teñen aínda asimilados conceptos motores básicos necesarios para o baile.
Antes dos 7 anos deben traballarse aspectos psicomotrices, con música se se quere, pero dende un punto de vista lúdico e cunha programación precisa, pero non podemos pedir que o noso neno baile con certa técnica con 5 anos, senón que antes debemos traballar os conceptos psicomotrices que nos permitirán chegar con maior facilidade á aprendizaxe da técnica de cada baile. Cando non o facemos así, vemos nenos, por exemplo, que levan asistindo a clases de baile dende os 3 anos e cando teñen 7 anos bailan cunha graza tremenda pero cun avance case nulo en 4 anos. Unha perda de tempo e de diñeiro para os pais e para os nenos.
É indubidable que a escola nos ofrece unhas amplas posibilidades formativas. No currículo escolar figuran materias de indubidable valor intrínseco para a formación humana e profesional dos nenos. Algunhas destas materias son a Educación Artística e a Música, contempladas xa dende a educación primaria. Doutra parte temos a Educación Física, tradicionalmente denominada "Ximnasia". Nestas áreas, as actividades son propicias á valoración comparativa de acordo con normas adoptadas pola sociedade. Estas normas poden afectar producindo fracaso, inseguridade, bloqueo, naqueles nenos onde a capacidade expresiva, artística ou física sexa diferente. É importante pois valorar positivamente os avances de todos os nenos, en función das súas capacidades e sensibilidades, potenciando o aspecto creativo e restrinxindo o competitivo.
En Música inténtase ensinar aos nenos os rudimentos básicos de tan nobre arte, incluíndo a aprendizaxe do uso dalgún instrumento e algunhas nocións básicas acerca de ritmo, solfeo e teoría e historia musical.
En Educación Física suponse que o neno debe aprender a desenvolverse de forma progresiva co mellor instrumento do que dispón todo ser humano: o seu propio corpo. Conceptos como orientación espacial, coordinación motora, equilibrio, esquema corporal, lateralidade, etc, deberían ser programados e estruturados de forma conveniente. Debemos pensar que o neno, aos 6-7 anos é cando xa ten uns movementos coordinados, adquire as nocións espaciais, controla a carreira, o salto e o lanzamento, distingue as nocións dereita-esquerda nel mesmo e progresa en axilidade, velocidade e equilibrio. Ademais, a esa idade existe xa unha preferencia lateral en man, perna e ollo, aínda que a noción de tempo depende aínda da velocidade.
É importante tamén ao efecto do que nos ocupa que ata os 8-9 anos o neno non adquire plenamente a conciencia dos eixes corporais.
Na maioría dos nenos o equilibrio madura en torno aos 12 anos. Hai que ter tamén en conta que aproximadamente entre os 8-10 anos o desenvolvemento cardiovascular se atopa en plena evolución, co cal haberemos de ter coidado con bailes e coreografías de grande intensidade que poden provocar taquicardias.
Dito isto, o baile pode axudar a adquirir e/ou potenciar algún destes conceptos, pero é evidente que o neno non se atopa aínda facultado para aprehender técnicas e aspectos importantes inherentes ao baile ata os 7-9 anos, sendo mesmo ata os 9-10 anos cando comezan a separar a actividade lúdica fronte á actitude do traballo.
O baile poderiamos dicir que é un compendio práctico de ambas as dúas materias: Música e Educación Física.
Logo temos outro aspecto moi importante: a formación de actitudes e valores nas escolas de baile, por desgracia, case nula.
Se dos profesores parte só o desexo de que os nenos gañen e inculcan nestes unha competitividade extrema e agresiva, chegando a establecerse rivalidades enfermizas entre escolas, estarémoslle a quitar ao baile gran parte das súas posibilidades educativas.
Débese fomentar o respecto ao compañeiro e ao outro sexo, desenvolvendo actitudes e valores positivos, facéndoos ver que o importante non é gañar, senón gozar coa música e o baile, tanto nos adestramentos coma nas competicións, facendo amigos mesmo entre os rivais máis próximos.
Claro que a todo isto non adoitan axudar moito os pais, que, en moitos casos, despois de pagar tanto diñeiro en clases, roupas, viaxes, etc (isto é tema doutro artigo) queren ter unha compensación ao efecto en forma de triunfos e subas de categoría, e con isto o único que conseguen é premer a profesores e estresar aos nenos redundando nunha formación negativa para os propios nenos.
O baile debería estar presente nas escolas dunha forma máis rotunda. Aínda que claro, posiblemente debamos esperar a que moitos adultos con prexuízos e posibles represións cambien de actitude ou dean paso a xeracións futuras que observen perplexas as enormes posibilidades educativas que ofrece o baile na escola ordinaria e que foron obviados durante tanto tempo.
Quizais deberiamos enarborar bandeiras e saír á rúa reclamando unha visión menos sexista da danza para que moitos dos nosos políticos e educadores deixasen de expresar ese sarcástico sorriso cando pronuncian a palabra BAILE.
Por Roberto Maquieira
Cultivar a sensibilidade dos nenos con materias como a música, a pintura ou o baile dende pequenos non garante, pero indubidablemente favorece un clima menos tenso nas aulas, e invitan máis á reflexión, o diálogo e a tolerancia que á agresividade e o rexeitamento.
Pero a pesar de estar en pleno século XXI aínda atopámonos con estúpidos prexuízos. Fun testemuña de como todo un colexio, mesmo moitos profesores, rexeitan rapaces, explícita ou implicitamente por practicar ballet ou bailes de salón. Pero estas actitudes non proveñen dos propios nenos, senón dos seus pais e familiares, que de forma directa ou indirecta están a crear unhas actitudes nos seus fillos de rexeitamento e prexuízo reclamando certa agresividade, según moitos deles, necesaria nun mundo competitivo.
Invitaría a moitos destes pais a ver competicións de baile, onde moitos rapaces, non todos, teñen sensibilidade para o baile, non son agresivos, e iso non é óbice para que sexan extremadamente competitivos.
Outra cousa é a formación nas escolas de baile e as actitudes de moitos pais que levan aos seus fillos ás devanditas escolas.
Non é estraño atopar pais que queren que os seus fillos de 2 ou 3 anos aprendan a bailar cando case non saben andar nin teñen aínda asimilados conceptos motores básicos necesarios para o baile.
Antes dos 7 anos deben traballarse aspectos psicomotrices, con música se se quere, pero dende un punto de vista lúdico e cunha programación precisa, pero non podemos pedir que o noso neno baile con certa técnica con 5 anos, senón que antes debemos traballar os conceptos psicomotrices que nos permitirán chegar con maior facilidade á aprendizaxe da técnica de cada baile. Cando non o facemos así, vemos nenos, por exemplo, que levan asistindo a clases de baile dende os 3 anos e cando teñen 7 anos bailan cunha graza tremenda pero cun avance case nulo en 4 anos. Unha perda de tempo e de diñeiro para os pais e para os nenos.
É indubidable que a escola nos ofrece unhas amplas posibilidades formativas. No currículo escolar figuran materias de indubidable valor intrínseco para a formación humana e profesional dos nenos. Algunhas destas materias son a Educación Artística e a Música, contempladas xa dende a educación primaria. Doutra parte temos a Educación Física, tradicionalmente denominada "Ximnasia". Nestas áreas, as actividades son propicias á valoración comparativa de acordo con normas adoptadas pola sociedade. Estas normas poden afectar producindo fracaso, inseguridade, bloqueo, naqueles nenos onde a capacidade expresiva, artística ou física sexa diferente. É importante pois valorar positivamente os avances de todos os nenos, en función das súas capacidades e sensibilidades, potenciando o aspecto creativo e restrinxindo o competitivo.
En Música inténtase ensinar aos nenos os rudimentos básicos de tan nobre arte, incluíndo a aprendizaxe do uso dalgún instrumento e algunhas nocións básicas acerca de ritmo, solfeo e teoría e historia musical.
En Educación Física suponse que o neno debe aprender a desenvolverse de forma progresiva co mellor instrumento do que dispón todo ser humano: o seu propio corpo. Conceptos como orientación espacial, coordinación motora, equilibrio, esquema corporal, lateralidade, etc, deberían ser programados e estruturados de forma conveniente. Debemos pensar que o neno, aos 6-7 anos é cando xa ten uns movementos coordinados, adquire as nocións espaciais, controla a carreira, o salto e o lanzamento, distingue as nocións dereita-esquerda nel mesmo e progresa en axilidade, velocidade e equilibrio. Ademais, a esa idade existe xa unha preferencia lateral en man, perna e ollo, aínda que a noción de tempo depende aínda da velocidade.
É importante tamén ao efecto do que nos ocupa que ata os 8-9 anos o neno non adquire plenamente a conciencia dos eixes corporais.
Na maioría dos nenos o equilibrio madura en torno aos 12 anos. Hai que ter tamén en conta que aproximadamente entre os 8-10 anos o desenvolvemento cardiovascular se atopa en plena evolución, co cal haberemos de ter coidado con bailes e coreografías de grande intensidade que poden provocar taquicardias.
Dito isto, o baile pode axudar a adquirir e/ou potenciar algún destes conceptos, pero é evidente que o neno non se atopa aínda facultado para aprehender técnicas e aspectos importantes inherentes ao baile ata os 7-9 anos, sendo mesmo ata os 9-10 anos cando comezan a separar a actividade lúdica fronte á actitude do traballo.
O baile poderiamos dicir que é un compendio práctico de ambas as dúas materias: Música e Educación Física.
Logo temos outro aspecto moi importante: a formación de actitudes e valores nas escolas de baile, por desgracia, case nula.
Se dos profesores parte só o desexo de que os nenos gañen e inculcan nestes unha competitividade extrema e agresiva, chegando a establecerse rivalidades enfermizas entre escolas, estarémoslle a quitar ao baile gran parte das súas posibilidades educativas.
Débese fomentar o respecto ao compañeiro e ao outro sexo, desenvolvendo actitudes e valores positivos, facéndoos ver que o importante non é gañar, senón gozar coa música e o baile, tanto nos adestramentos coma nas competicións, facendo amigos mesmo entre os rivais máis próximos.
Claro que a todo isto non adoitan axudar moito os pais, que, en moitos casos, despois de pagar tanto diñeiro en clases, roupas, viaxes, etc (isto é tema doutro artigo) queren ter unha compensación ao efecto en forma de triunfos e subas de categoría, e con isto o único que conseguen é premer a profesores e estresar aos nenos redundando nunha formación negativa para os propios nenos.
O baile debería estar presente nas escolas dunha forma máis rotunda. Aínda que claro, posiblemente debamos esperar a que moitos adultos con prexuízos e posibles represións cambien de actitude ou dean paso a xeracións futuras que observen perplexas as enormes posibilidades educativas que ofrece o baile na escola ordinaria e que foron obviados durante tanto tempo.
Quizais deberiamos enarborar bandeiras e saír á rúa reclamando unha visión menos sexista da danza para que moitos dos nosos políticos e educadores deixasen de expresar ese sarcástico sorriso cando pronuncian a palabra BAILE.
Por Roberto Maquieira
Suscribirse a:
Entradas (Atom)