Unha neta ensinando a súa avoa

Nunca esquecerei aquel día no que a miña nai e a miña avoa dixéronme que lle ensinara a ler e escribir a miña avoa.

Ela con 72 anos aínda non perdeu a ilusión de aprender. Senteime con ela nunha mesa, collín un papel, un libro de lectura da miña irmán pequena e puxémonos a intentalo.

Primeiro comecei tratando de ensinarlle a ler. Sinaláballe cada palabra que eu dicía, e ela repetíao... pero non foi capaz de aprender a ler. Deille ánimos e volvémolo intentar. Ela seguía sen ser capaz: as bágoas chegaban aos seus ollos. Deille ánimos unha e outra vez e volviámolo intentar e nada, ela rendeuse coa lectura. Eu non podía facer nada máis, así que collín o papel e un bolígrafo. Pedinlle que collera o bolígrafo coa súa manciña. A continuación eu collinlle da man e comezamos a escribir. O seu nome e Lola e eu funlle dicindo:

- A ver o “L” é un paliño de pé e outro deitado abaixo pegadiño. O “O” é un círculo. O “L” podes facer só un paliño ou igual ca outra. E o “A” pódelo facer xuntando dous paliños de pé dende arriba e ao baixar vanse separando e poslle un paliño deitado ao medio.

Ata aí todo ía moi ben pero despois díxenlle que o intentara facer ela soa e non foi capaz. Volvemos repetilo unha e outra vez pero nada.

Ela rendeuse de todo pero o que a min me gustou foi que con 72 anos acudira a súa neta (a min) e me pedira que lle ensinara...

Irati Roncero Pazos 2ºC