Premio Prosa:
Elisa: Só quero que sexas ti!
Cando esperto e te vexo sinto como unha máscara que recobre o meu rostro ou coma unha faz que me pide auxilio pero non lograba entender o que me quería facer ver.
Obsérvote espida e abatida na cama, o teu corpo esta tombado e xa pouco te podes mover...Non comprendía que fora aquilo que che deixara así. Atemorízame só pensalo...Quedo de pedra, o teu rostro é estremecedor...Os teus beizos xa non me atraen...
Elisa era unha xove inglesa que acababa de casar cun vello amigo da infancia.
Era unha rapaza moi intelixente, guapa, de ollos azuis como o mar ou verdes como o campo. O seu pelo louro era moi peculiar, tiña extensos tramos cor caoba e algo de louro cor prata... Alta, esvelta, cunha figura deslumbrante. A calquera home se lle caería a baba ó ver aquela beleza...
Estivera estudando tradución en Francia, polo que dominaba algúns que outros idiomas.
Casara moi xove, con aquel home tan diferente, pero encantáballe.
Jairo era un home moi tranquilo e cunha fermosura interior e exterior moi ampla.Un home con calidades extraordinarias e destrezas impresionantes. Os dous amábanse mutuamente aínda que aparentemente iso non se apreciaba.
As súas vidas tan unidas por lazos desenroláronse tan rápido que os seus ollos romperon como os vidros de cores...
O carácter de Elisa cambiara cara a el por completo, non era a mesma ca antes...Tiña diferente forma de pensar, de actuar, de divertirse e quizais de amar. Jairo notábaa moi rara, case nunca tiña ganas de saír da casa e pasaba o día metida no dormitorio contemplando o seu diario que nin a el lle deixaba ver e lendo libros e máis libros.A súa vida diaria era a base daquelas follas de papel fino e olor amargo.
Pouco a pouco Jairo foi descubrindo que aquela coa que durmía non era Elisa senón unha persoa totalmente diferente, obsesionada no presente sumido no seu interior. Pouco a pouco o xove observou o seus estados de ánimo, eran cambios bruscos coma o mar no medio do océano, nunca saberías o que podería acontecer, o seu corpo tamén estaba modificándose, comezaba a baixar de peso notablemente.As cousas complicáronse moito máis, Jairo comezou a preocuparse, polo que decidiu levar a Elisa a que un médico a vise.
Aquilo foi como un golpe, peor que se che cravasen centos ou miles de agullas no estómago. Notou como a Elisa lle esvarou unha bágoa polas meixelas e escurecéuselle o rostro, quedaron atrapados nunha néboa inmensa da que non vían a luz para poder saír.
Elisa sabía que o seu esposo estaba triste por aquel novo acontecemento pero xuntos poderían pasar aquilo, aquela enfermidade que ela padecía.
O médico volvería atendela e explicaríalle en que consistía a anorexia.
Premio poesía:
ALTO E BAIXO
O amor
medra dentro de nós,
como unha serpe
que ascende e descende.
De feito cremos que
é arte e ten razón,
é unha paisaxe
que só se vive co corazón.
Ás veces asimilamos
as cousas ó noso parecer,
sen querer unha explicación
e non aceptar unha solución.
Xogar é como cantar.
Pintar non é como debuxar.
Non é como o pintamos,
senón como o miramos.
Non é como o escribimos,
senón como o vivimos.
Non é como o escoitamos,
senón como o sentimos.
A alumna Noela Hermida Area, tamén obtivo premio tanto en prosa como en poesía.
FUNAMBULISTAS
Ela sentada no peitoril da ventá lendo unha revista de xardinería. El enfronte, un piso máis arriba sentado na mexedora do balcón cun libro de teoloxía. So se cruzaban algunhas miradas lostregadas e sorrisos agochados tralas brancas páxinas que reflectían coa luz do sol , algo de felicidade.
So os unía un cordel de tender a roupa, con catro prendas mal colgadas e pinzas como cactos nun deserto.
Non sabían nada un do outro, pero as actitudes dicían moito. Un suspiro entre uns beizos flamantes de soidade combatían cos bocexos dun teólogo mal sentado.
Un xornal, unha revista, un prospecto, un libro, un cómic ou mesmo documentos do traballo, eran sempre unha boa escusa para ir ler acompañados dos raios de Lorenzo e as miradas entrelazadas con dúbidas dos veciños. Cada un no seu recuncho, procurando prestar atención o que tiñan nas mans e os movementos do contrario.
Se chovía, cada un achegaba a súa butaca á xanela, co vidro pechado, pero atentos aínda así ao reflexo das súas miradas.
Fugaces pestanexos, de iris color mel e azuis, fusionándose no verde escuro das ponlas do carballo do patio de luces.
O teléfono interrompía de vez en cando a cita dos lectores, máis dalí a un anaco volvían a súa reunión.
Onte, cando Éitor ía comezar unha conversación coa súa veciña, soou o teléfono. Moi debagar a rapaza ergueuse do peitoril, descolgouno e con tres acenos e catro movementos, escoitouse o bater dunha porta máis as pegadas desasosegadas pola rúa dirixidas o hospital do centro. O rapaz quedou abraiado. Nunca a vira así. Daquela non con menos presa fixo os mesmos movementos que a lectora e correu tras dela.
Xa no hospital, parouse a pensar “como a busco se non sei nin como se chama?”.Tentando atopala asomado nas puntas dos pés unha angustia con preocupación axeonllouse diante del, coas mans na cara tapando as bágoas. Era Iria que choraba, tralas suaves mans de satén.
“ Atropelárono Éitor, atropelárono” So a abracei. Simplemente lle pasei a miña tranquilidade e meu calor as súas meixelas e os seus ollos encarnados. Xirábanme os pensamentos no maxín.
“Levoume a cafetaría do Hospital e pediu un café ben cargado para os dous. Pouco a pouco entrei en calor e os ollos tornáronseme de novo azuis. ”
-Síntoo , non pretendín asustarte.- dixen con vergoña trala mesta bufanda
-Non fixeches tal muller.- mirámonos de novo como adolescentes namorados que non son quen de se soster a mirada.
-Eu chámome Iria.
-Encantado.- sorriu.
“Había algo, algo del que me soaba tan familiar. Supoño que o cóctel entre a súa voz e mailo seu perfil.”
O día seguinte non souben nada dela. Non sei se quedara no hospital a durmir co irmá ou se volvera. Achegueime a ventá do balcón, por se vía algunha roupa súa colgada, ou a luz do salón acesa, pero non houbo sorte. Din voltas e voltas polo piso so pensando no seu sorriso e nas súas mans, que escorregaron no meu peito onte o se abrazar a min.
“Chamar non o podo chamar, por que aparte de non ter o seu número, que lle vou dicir?Coido que o mellor vai ser que actúe con naturalidade”
Iria dirixiuse ao seu portal con paso decidido, abriu a súa porta colleu un libro e sentouse na ventá de novo a ler. Éitor non estaba, escoitábase música saír do seu piso. Buscouno, estirando o pescozo cara toda-las direccións posibles, e so atopou un rapaz en toalla dando voltas polas habitacións. Coa impresión caeulle o marca páxinas, con tan mala sorte de se enganchar no carballo do patio.
Baixou con toda a paciencia do mundo, rubiu pola árbore arriba e cando xa tiña o separados de soños na man, viuno alí.
“Vino alí, tan despreocupado coma sempre, tan pouco amañado, sen peitear, tan natural....Procurei que non me vise alí subida. ..Pero que digo, se parezo unha rapaciña de 17 anos, que parvadas, que pense o que queira... . Volteei o cuarto e púxenme de novo a ler, sen a mínima intención de que seus ollos se pousaran no meu corpo escaneándome a cara. Pasou tal, pero o estraño foi que non me saudou. Fíxenme a despistada para que el dera o primeiro paso, máis non se decidiu. Meteuse de novo no salón e no souben del ata dous días despois.”
Que mal, non sei por que non a saudei hoxe, tan bonitiña que estaba. Estou todo o día a suspirar, e so a recordar a imaxe da súa face, con aqueles ollos bailando enriba das fazulas acesas.
Mais non quedaron os namorados para compartires miradas voadoras e fugaces, xa que un deles, correu as cortinas. Quedou abraiado o pobre Éitor. Tantas ganas a tiña de ver, que non soubo interpretar o tupido velo. Petou na porta a tristeza, e el abriulle sen desexalo. Medio murcho rouboulle un libro a estantería do salón e púxose a ler no balcón sen esperanzas de que a súa Romea gabease ata seu andar. Moito bufou o coitado, por unha mirada da silandeira e tímida parella que asexaba con tento o lector entre as cortinas.
Os dous días daquel incidente, atopáronse en fronte do carballo, o cal coas súas follas xa secas e alaranxadas polo próximo outono, remedaban as facianas dos inquilinos. De novo miradas fugaces e tímidas escavaron pensamentos felices. Correron escaleiras arriba, cada un polas súas, abriron a porta tiraron o abrigo e o maletín o sofá mais cercano, e nun bater de ás dun colibrí atopábanse os dous de novo, xuntos, na súa lectura cotiá. El co seu libro de teoloxía, ela un piso mais abaixo cunha revista de xardinería , con sorrisos incertos e pudorosos, xogando entre os cactos que interrompían as frescas miradas dun outono mollado, como funambulistas.
“Temín perder o outono”Porque procuro teus beizos
na escuridade do leito.
Poruqe me abruman os pensamentos
dos teus ollos
Porque contigo non penso,
só soño.
As vagas ideas dun anoitecer
fuliminas os pensamentos negativos.
Sentirme querida e
notar a tristeza dun suspiro
o alivio dunha mirada
complice dun sorriso.
Perdinte cedo,
cando aida o sol
aloumiñaba o horizonte
cun veo dourado e caloroso.
Esquecinme sen esforzo
do teu rostro
do teu ollar
complice dos meus pensamentos
Mais pervive teu nome
ese nome tan rexo
que sosten a dúbida
de ser anxo.
O arreguizo sentido nun ombreiro
por un bico arrolado en calor
Os corpos; candeas de cera
febles e delicados.
O lume; a paixón requerida
para un pracer extremo.
Non deixar de pensar no sucedido
non me da folgos para existir
Non son quén de te atopar
entre tanta multitude
So a túa voz
e teu nome
me desvelan cada noite
chamándome con luxuria
procurando a felicidade total
pola que loitamos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario